YES ik ben in Tanzania

Mambo!

Het is inmiddels alweer meer dan een week geleden dat ik ben vertrokken naar Tanzania. Super spannend maar vooral heel veel zin in dit avontuur! Samen met Esmee (klasgenoot) gaan we voor onze studie stagelopen in het Mount Meru Hospital in de stad Arusha. Omdat de meesten die dit lezen vragen naar mijn verhalen en geïnteresseerd zijn in wat ik hier doe, ga ik proberen om ongeveer elke week een verhaaltje te typen met foto’s om een goede sfeerimpressie te krijgen. De eerste anderhalve week heb ik echt al super veel dingen gedaan en gezien.

Na een 8 uur durende vliegreis (die echt prima was want we kregen mega veel eten en je kon films kijken) kwamen we aan op het Kilimanjaro vliegveld. Natuurlijk stonden we bijna helemaal achteraan in de rij om een visa aan te vragen, en ging dit ook niet helemaal soepel zoals gepland, waardoor het allemaal lang duurde voordat we eindelijk een visa hadden. Vanaf het vliegveld werden we opgehaald en moesten we nog ongeveer een uur rijden voordat we bij ons verblijf aankwamen. In Tanzania is het ‘s avonds rond 7 uur al helemaal donker. Tijdens de rit heb ik dus ook helemaal niks kunnen zien van de omgeving en had ik geen idee wat ik de volgende dag kon verwachten.

Tijdens mijn verblijf in Arusha woon ik bij in het huis van Mama Mackrime. We wonen aan een straat (zandweg met heel veel hobbels en kuilen in de weg) net iets buiten de drukke stad waar je binnen een half uurtje naar toe kunt lopen. Mama Mackrime is een Tanzaniaanse vrouw met een man en 4 kinderen waarvan er 2 nog thuis wonen die ongeveer van onze leeftijd zijn. Daarnaast wonen er hier ook andere vrouwen/meisjes die mama Mackrime heeft opgevangen die hier nu wonen en werken. Iedereen is super aardig dus je voelt je hier echt heel snel thuis. Je kunt je eigen gang gaan in dit huis en je bent ook niks verplicht. Zo kun je elke dag aangeven of je mee eet tijdens de lunch en avondeten. Volgens mij is er in dit huis naast het gezin nog ruimte voor ongeveer 12 mensen. Op het moment hebben we nog maar één ander huisgenootje, Manon. Zij zit hier nu ongeveer een maand en blijft tot februari ook voor haar studie. Aankomende weken/maanden komen er nog wel meer studenten in dit huis wonen. Esmee en ik delen samen een slaapkamer met stapelbed en een badkamertje. In Tanzania kun je geen water uit de kraan drinken, is er niet altijd warm water tijdens het douchen en kan de stroom ook nog wel eens uitvallen. Maar ondanks dat is het huis echt helemaal top!

De eerste dag hadden we een kennismaking met Marjolein, begeleider van Do4Africa die de stage voor ons heeft geregeld. We zijn met de auto naar de stad gegaan en heeft ze ons laten zien waar we kunnen pinnen, wat andere leuke plekjes zijn om een keer te gaan eten, zwemmen, stappen etc. Daarna zijn we gaan lunchen en konden we nog beter kennismaken en het een en ander alvast doorspreken. Zoals ik al zei zijn we via de organisatie Do4Africa hier in Tanzania terecht gekomen. Naast de stageplek hebben zij ook de huisvestiging, taallessen, safari etc. geregeld, en daarnaast kunnen we via hen ook andere tripjes/activiteiten boeken. We worden goed begeleid tijdens ons verblijf in Tanzania, we krijgen trainingen/cursussen en als er iets is kunnen we altijd bij Marjolein of iemand anders van de organisatie terecht.

In Tanzania is het betalingsmiddel de Tanzaniaanse shilling. 10.000 shilling is ongeveer 4 euro. Na de eerste keer pinnen voelde ik mij echt de koning omdat ik dus echt een mega geldbedrag in m’n hand had maaar dit was omgerekend dus toch wel iets minder helaas.

Woensdag werden we in de ochtend opgehaald door een gids die met ons een city tour ging doen door Arusha. We gingen voor het eerst met het openbaar vervoer (vertel ik jullie straks meer over). We gingen langs de grote markt van Arusha waar je heel veel groenten, vlees, kruiden etc kunt kopen. We hebben een simkaart gehaald zodat ik nu ook internet heb en een Tanzaniaans nummer. Ik ben dus niet meer te bereiken via sms en bellen op mijn Nederlandse nummer. Hij liet ons de grootste supermarkt van Arusha zien waar je normaal echt alles kunt kopen, ook westerse producten. Maar om één of andere reden stond de supermarkt bijna helemaal leeg. Verder konden we hem tijdens de tour alles vragen over de stad en cultuur en gaf hij ons tips over waar we bijvoorbeeld goed/leuk een keer heen konden gaan.

Het verkeer is hier echt gekkenwerk. Allereerst rijden ze links van de weg en zit het stuur dus aan de andere kant dan dat we in Nederland gewend zijn. Er zijn geen stoplichten, wel zebrapaden maar dat betekend niet dat je als voetganger dan zomaar voorrang hebt. Alles rijdt kris kras door elkaar heen en als je als voetganger moet oversteken moet je je hand maar opsteken zodat een auto voor je stopt/afremt.
Ook zal ik echt nooit meer klagen als bus 73 weer eens veel te vol zit. Het kan namelijk nog veel erger, reizen met de dala dala. De dala dala is een soort mini busje en is eigenlijk hét vervoersmiddel voor openbaar vervoer in Tanzania. Wanneer je denkt dat er geen plek meer over is worden er nog een aantal mensen bij in gepropt, je krijgt een kind op schoot gezet en mensen nemen de meest grote en onhandige dingen mee in de dala dala waar eigenlijk helemaal geen ruimte voor is. Als je over straat loopt zie je ze overal rijden en je hoeft nog niet eens je hand op te steken en ze stoppen voor je om erin te kunnen gaan. Er zijn geen vaste stopplekken dus je moet maar roepen als je eruit moet. Het enige voordeel van de dala dala is dat een ritje heel goedkoop is. Ook is de boda boda een populair vervoersmiddel, dit zijn een soort brommers waar iemand dan achterop kan. Er gebeuren veel ongelukken met de boda boda dus ik pas hiervoor.

Donderdag liep allemaal iets anders dan gepland. We zouden om 10 uur een afspraak in het Mount Meru Hospital hebben om kennis te maken. De hele dag stond er een dikke file op de weg, dit kwam doordat de president die dag in de stad zou aankomen. We hadden het schema dus omgegooid en zijn we eerst ergens geweest waar mensen met een beperking werken en allerlei dingen maken zoals sieraden en dingen met glasblaaswerk. Daarna gingen we een tweede poging doen om in bij het ziekenhuis te komen. We hadden een afspraak om 1 uur maar in Tanzania doen ze niet echt aan tijd. Wat ik dus wel geleerd heb is dat je echt altijd en overal heel veel geduld moet hebben. Het was dan ook al 2 uur toen we de afspraak hadden met een soort begeleider uit het ziekenhuis. We hadden een goed gesprek gehad waarbij wij hem alles konden vragen betreft de stage en op welke afdeling ik dan zou beginnen met mijn stage. We mogen direct op de Emergency afdeling beginnen waar ik heel blij mee ben! ’s Avonds hebben we lekker gegeten bij een Grieks restaurantje en daarna met Manon en Esmee nog even wezen stappen.

Vrijdag was de eerste dag dat we eigenlijk niks op de planning hadden staan. ‘s middags ben ik met Esmee en een Duits stel (die voor 3 nachten bij mama Mackrime sliepen) naar de stad gegaan. We gingen naar de Masaai market van Arusha. Hier zijn heel veel kleine winkeltjes waar je eigenlijk alleen souvenirs kunt kopen. Je werd door iedereen van de winkels aangesproken en zowat de winkel ingetrokken. Verder was het wel leuk om te zien en ik kom ook zeker terug. ‘s Avonds hebben we met alle huisgenootjes een spelletjesavond gehouden.

Zaterdag werden we opgehaald door een gids om naar het stadion van Arusha te gaan. Een aantal officieren uit het leger kregen een soort promotie waarvoor de president aanwezig was. Het leek dan ook wel alsof de hele stad was uitgerukt om naar het stadion te komen voor de president. Er was een orkest aanwezig en het leger marcheerde wat. Vervolgens werden de desbetreffende officieren gehuldigd en was het officiële gedeelte bijna voorbij. We wouden op dat moment eigenlijk gaan, maar we mochten het stadion pas verlaten als de president weer was vertrokken. Maaar de president moest eerst nog een speech houden. Deze duurde echt ellendig lang, was in het Swahili’s, het was warm in de felle zon dus toen aardig verbrand. Daarna zijn we met de auto naar een plaats buiten Arusha gereden waar we naar een echte Masaai markt gingen. Dit is een markt van de echte Masai stam die elke dag van de week ergens anders is. Dit was echt super leuk om te zien. Ze verkochten beesten zoals geiten en koeien, kleding, eten etc. Het was ook heel leuk om de Masai mensen in het echt te zien met al die oorbellen en bijzondere kleding. ‘s Avonds zijn we met de huisgenootjes weer wezen stappen wat ook echt een goed feestje was.

Zondag waren we eigenlijk allemaal brak dus hebben we eerst lang uitgeslapen. ‘s Middags zijn we naar het Mount Meru Hotel geweest om te zwemmen. Dit is een superdeluxe hotel wat eigenlijk niet bij Tanzania past. Maar ze hadden een mooi buitenzwembadje waar wij ons prima hebben vermaakt en zeker vaker naar toe zullen gaan.

Maandag ging vroeg de wekker want ik had mijn aller eerste stage dag in het Mount Meru Hospital op de Emergency afdeling. Heel veel zin in maar ook een beetje spannend omdat ik geen idee had wat ik nou eigenlijk kon verwachten. We kregen aan het begin van de dag een hele korte rondleiding door een gedeelte van het ziekenhuis. Het ziekenhuis ziet er heel anders uit dan een ziekenhuis in Nederland. Het ziekenhuis kent verschillende afdelingen waarvan elk gebouw eigenlijk een andere afdeling is. Het looppad van de ene afdeling naar de andere afdeling is dan ook in de buitenlucht. Het lijkt eigenlijk op een mini dorpje. Na de rondleiding gingen we terug naar de emergency afdeling waar we dan echt gingen beginnen. Ik weet nog niet zo goed wat ik nou van de eerste stagedag vond.. We werden niet echt meegenomen en betrokken in het werk door de andere verpleegkundigen. Je moest jezelf maar een beetje tussen het werk drukken om mee te kunnen kijken of zelf wat te doen. Omdat het de eerste dag was had je ook nog geen idee wat normaal allemaal taken zijn die je kunt doen. Ook waren er vaak momenten dat we niks konden doen en stonden we er maar een beetje verloren bij op de kamer. Er zijn ook maar 4 bedden op de emergency en er lopen ongeveer 6 nurses rond plus totaal 4 stagiaires, dit is dan eigenlijk ook wel veel te veel. De verpleegkundigen zeiden dat het die ochtend heel druk was geweest, terwijl ik het veel drukker had verwacht. Iedereen werkt ook heel erg rustig alsof ze alle tijd van de wereld hebben. Er was bijvoorbeeld een man binnengekomen die een ongeluk had gehad en zijn hele been had openliggen met breuken. Dit vond ik dan natuurlijk super interessant om te zien. Maar iemand ging alleen even de bloeddruk meten en vervolgens moest die man gewoon meer dan een half uur wachten totdat we het been een beetje dicht gingen maken en verbinden. Al met al heb ik wel veel gezien en was het dus wel een interessante stagedag. Ik moet nog wel heel erg wennen omdat het totaal anders aan toe gaat dan in Nederland.

De 2e stagedag was gelukkig al een heel stuk leuker! De mensen die vandaag werkten betrokken je al meer in het werk en lieten je dingen zien en gaven ze er uitleg bij. In de ochtend was het best druk waardoor we veel konden doen. Wanneer er een patiënt binnenkomt worden als eerst de vitale functies zoals bloeddruk en pols gemeten. Ook heb ik vandaag voor het eerst een infuus geprikt! En dat zelfs drie keer. Wel merk je dat hier veel minder spullen aanwezig zijn en zij creatieve oplossingen hebben. Bijvoorbeeld: in Nederland heb je een band voor om de arm als er bloed geprikt of infuus aangelegd moet worden, maar hier hebben ze die banden niet en gebruiken ze gewoon een plastic handschoentje die ze om de arm knopen. De hygiëne is in het ziekenhuis ook echt slecht vergeleken in Nederland. Als er bijvoorbeeld een patiënt weggaat word het laken van dat bed niet vervangen maar alleen omgedraaid, tenzij er echt veel bloed in zit. Wat ik ook bijzonder vind is dat patiënten die in het ziekenhuis aankomen eerst moeten betalen aan een kassa voor de behandeling, voordat ze behandeld worden. Deze stagedag was leuk/interessant dus ik heb zin om er morgen weer naar toe te gaan!

In Tanzania spreken de mensen Swahili wat ik natuurlijk helemaal niet kan. De meeste mensen spreken gelukkig ook Engels, maar hier ben ik ook niet altijd zo’n held in. Toch merk ik al wel dat als ik echt Engels moet praten, ik het vaak nog wel redelijk goed kan vertellen. Toch heb ik ook al patiënten in het ziekenhuis gehad die echt alleen in het Swahili kunnen praten. Vanavond hebben wij onze eerste Swahili les gehad wat heel leuk was!

Ik voel mij hier trouwens zo wit. Vergeleken de meeste van jullie ben ik vaak één van de ‘bruinste’, maar hier is het heel snel duidelijk geworden dat ik wit ben. Mensen op straat roepen Mzungu (blanke) naar je en het lijkt net of de meeste kindjes (bijna) nooit eerder een blank persoon hebben gezien. Meestal moeten ze om mij lachen en ze vinden het helemaal geweldig als je naar hen zwaait of iets tegen hen zegt. Ook denk ik niet dat ik als een neger terug kom naar Nederland. In deze cultuur horen vrouwen hun schouders tot en met knieën bedekt te hebben. Dus dat wordt hooguit lekker boerenbruin.

Zoals ik al zei zijn we al twee avonden wezen stappen. De verhalen die ik van tevoren had gehoord over het uitgaan in Arusha zijn waar, je kunt hier echt heel leuk stappen! Donderdag avond zijn we naar Via Via geweest waar een lokaal live bandje speelde en je karaoke kon doen. Zaterdag avond zijn we naar Le Patio geweest waar een dj draaide. De Tanzaniaanse mannen/vrouwen kunnen mien een potje goed dansen zeg. Vergeleken met hen ben ik dus maar een stijve hark. En ondanks dat, zijn alle jongens in jou (of toch een andere blanke) geïnteresseerd. Ze willen echt allemaal met je dansen, je wordt bedolven met complimenten en ik heb zelfs een huwelijksaanzoek gehad. Dit is dus nog wel even wennen. Ondanks dat heb ik mij die avonden prima vermaakt met mijn huisgenootjes! De drankjes/biertjes smaken hier ook erg goed.

Ook had ik verwacht dat ik hier hele dagen rijst met bonen zou eten, maar dit is helemaal niet het geval. Als ontbijt eet je eigenlijk altijd toast. Tussen de middag en avond is er een warme maaltijd. De meisjes/vrouwen hier kunnen super lekker koken en het is ook echt gevarieerd. Zoals laatst hadden we zelfs patat, kip en pannenkoeken als avondeten! Ook heb je in de stad veel leuke restaurantjes en lunchcafeetjes waar je heel goed kunt eten. Ze hebben zelfs een sushi restaurant in de stad die we waarschijnlijk aankomende vrijdag gaan uitproberen.

Het word afgeraden om na zonsondergang over straat te lopen. Als we dan gaan stappen, uiteten of iets anders gaan doen nemen we een taxi die ons echt van deur tot deur afzet. Ook moet je oppassen met het laten zien van mobiel/camera/portemonnee in het openbaar. Om deze reden heb ik dan ook nog niet heel veel foto’s van de omgeving maar ik beloof jullie dat die nog komen!

Nou adios amigos hopelijk was het nog een beetje leuk om te lezen en tot de volgende keer!