Pole (pole)

Sorry guys dat jullie zo lang hebben moeten wachten op mijn nieuwe blog. Pole! (sorry) maar ook pole pole (rustig neem de tijd) want dat heb ik zeker gedaan. Omdat ik zo lang de tijd had beloof ik jullie wel dat dit weer een pareltje van een verhaal is! Ook heb ik veel beleefd dus het is een aaardig lang verhaal geworden, veel leesplezier!

Allereerst stage: stage is nog steeds heel erg leuk en gaat ook super goed! In mijn laatste blog zat ik nog op de kinderafdeling maar intussen heb ik de afgelopen weken al op 3 andere afdelingen stagegelopen. Na de kinderafdeling ben ik eerst een weekje naar de neonatologie afdeling gegaan. Op de afdeling liggen ongeveer 40 baby’s in kleine wasmandjes naast elkaar. Super schattig de hele dag baby’s knuffelen. Maar er lagen ook hele kleine baby’s tussen die echt veel te vroeg (27 weken) geboren zijn. Deze baby’s zijn echt mini en heel kwetsbaar.
Op mijn eerste stagedag op de neonatologie zagen we tijdens de artsenronde dat er een baby overleden was. De artsen vonden het niet nodig om te reanimeren aangezien ze de baby dood hadden aangetroffen en niet wisten hoe lang de baby al overleden was. Een aantal minuten later kwam een verpleegkundige met de moeder van de baby naar binnen waar ze van een afstandje naar de baby keken. De moeder was eigenlijk heel erg kalm. Toen de moeder weer weg was, vroeg ik aan de verpleegkundige of ze wist dat haar kindje was overleden. Als antwoord kreeg ik dat de verpleegkundige tegen de moeder had verteld dat de conditie van het kindje achteruit ging, maar de artsen er nu alles aan zouden doen om het kindje te redden. Dit is natuurlijk onzin want het kindje was al overleden. Pas na 3 uur (!) had een verpleegkundige de moeder verteld dat haar kindje was overleden. Bizar. Maar wat ik nog erger vond was dat NIEMAND van de artsen of verpleegkundigen ‘iets’ met de overleden baby deed. Ze lieten hem gewoon tussen de andere baby’s liggen. Toen heb ik maar samen met een andere stagiair de baby gewassen en mooi ingewikkeld in een dekentje. Toen een verpleegkundige dit zag pakte ze het lijkje op en legde deze in een vensterbank in de zon en daar heeft het lijkje tot het einde van mijn dienst (dus minimaal 5 uur) gelegen. Ik vond dit echt heel erg en merkte ook wel dat ik eigenlijk best een beetje boos op de artsen en verpleegkundigen was die dag. Gewoon omdat ik mij niet kon voorstellen dat mensen op deze manier met een overleden kindje omgaan en de moeder eigenlijk ‘voorliegen’ terwijl haar kindje al was overleden. Op dit soort momenten merk je wel echt een heel groot verschil in cultuur. Op deze afdeling heb ik natuurlijk ook veel leuke dingen gedaan en geleerd, zoals een infuus aanbrengen en bloed afnemen uit een ader op het hoofdje.

Dezelfde week ben ik ook een dagje met een huisgenootje die verloskundige is meegegaan naar de labour ward, de afdeling waar vrouwen bevallen. Super tof! Ik had nog nooit een bevalling gezien en was dus wel heel erg benieuwd. Deze dag heb ik maarliefst 4 bevallingen mogen zien! Gemiddeld worden er zelfs 680 baby's geboren per maand in dit ziekenhuis. Het was erg leuk om een keer gezien te hebben, maar ik weet wel dat ik voorlopig nog geen kinderen wil.

Ook heb ik inmiddels stagegelopen op de chirurgie afdeling. Deze kun je onderverdelen in de mannen, vrouwen, kinderen en orthopedie afdeling. Ik heb eerst 2 weken op de mannen chirurgie afdeling gewerkt. Hier heb ik echt heftige wonden gezien zoals ik ze nog nooit had gezien. Er was bijvoorbeeld een man die zijn benen, rug, buik en een arm helemaal verbrand had. De wondzorg is een hele klus bij hem. Eerst wordt hij in een rolstoel buiten neergezet. Daar wordt hij gewassen door een familielid en vervolgens beginnen wij met het afhalen van het verband. Zoals ik al in één van mijn eerdere blogs vertelde kennen ze hier in Tanzania maar één soort verband wat meer een soort gaasverband is. Dit is natuurlijk het slechtste wat je op een brandwond kunt doen, omdat dit helemaal gaat vastkleven aan de wond. Dus je kunt het vast al wel bedenken; als je het verband er af haalt, trek je de hele wond weer open. Dit doet echt mega veel pijn. Met water probeer ik het verband nog een beetje los te weken en heel voorzichtig stukje voor stukje het verband los te halen. In tegenstelling tot de verpleegkundigen daar die het verband er gewoon aftrekken niet reagerend op het geschreeuw van de patiënt. Vooral de wonden op zijn benen waren heftig. Ik zal het kort houden, maar laat ik zeggen dat ik alle kleuren van de regenboog in de wond zag, het bot te zien was en er maden op liepen. Wel interessant! Vervolgens smeren we honing (dit heeft blijkbaar een helend effect) op de wond en verbinden we de wond weer met gaasverband, wetend dat we morgen opnieuw de wondzorg gaan doen.

Tijdens de weken op de chirurgie afdeling heb ik ook 2 dagen op de operatiekamer meegekeken wat heel tof was! De beste operatie die ik heb mogen bijwonen was een beenamputatie! Deze man had zijn voet al geamputeerd maar omdat het bot geïnfecteerd was werd er besloten door de artsen dat bijna het hele been er af moest. Ik zal jullie de details besparen, maar ze hebben met een botte zaag minimaal 20 minuten moeten zagen voordat het bot eindelijk doormidden was. Ik mocht de wond tussendoor de hele tijd schoonspoelen dus ik heb alles goed van dichtbij kunnen zien, echt zo gaaf!

Na de mannenchirurgie afdeling heb ik 1,5 week op de kinderchirurgie afdeling gewerkt. Op deze afdeling zit een kinder orthopedie gedeelte (dus met botbreuken etc) en een chirurgie gedeelte waar kinderen liggen die een operatie krijgen of hebben gehad maar er liggen vooral veel baby’s/kindjes met flinke brandwonden. Het is echt vreselijk om de wondzorg bij deze patiënten te doen. De wondzorg wordt op dezelfde manier gedaan zoals ik hierboven al had beschreven bij de man met brandwonden. De wonden worden verbonden met een soort gaasverband en that’s it, simpelweg omdat ze hier niet de juiste hulpmiddelen hebben. Het verband eraf halen bij die baby’s/kindjes is echt verschrikkelijk om te doen.. kun je je voorstellen hoeveel pijn het doet als het verband vastzit aan een open brandwond dat je eraf moet halen, en hoe hard die kindjes wel niet schreeuwen/huilen. Ook vind ik het sneu om te zien dat sommige patiëntjes gewoon al meer dan een maand op de afdeling liggen. Gelukkig zie je wel (een hele langzame) genezing. Ondanks dat heb ik wel heel veel geleerd op de chirurgie afdeling en met name over brandwonden!

Naast stage in het ziekenhuis ben ik ook twee dagen naar een Health Clinic in de stad geweest waar ik heb leren vaccineren.

Inmiddels ben ik alweer begonnen aan mijn laatste twee stageweken. De tijd gaat echt zo snel voorbij! Deze laatste weken ga ik weer terug naar de kinderafdeling omdat ik het daar het leukst vond en het meeste heb geleerd.

Genoeg over stage, de afgelopen weekenden heb ik ook weer super veel leuke activiteiten gedaan! Zo zijn we een weekend naar de stad Moshi geweest waar we de Kilimanjaro hebben beklommen! Of in ieder geval een ééndaagse tocht tot het eerste platform. Ondanks dat ik een beetje had onderschat hoe zwaar de klimtocht zou zijn was het echt heel tof! In het begin leek het meer een soort jungle/regenwoud omgeving en hoe hoger je komt zie je de omgeving veranderen tot een soort bos/ duin achtige omgeving. De Kilimanjaro is totaal 5895 meter hoog en wij zijn tot het eerste platform, dus 2720 meter hoogte geklommen. Wel een momentje van balen omdat je op dat moment eigenlijk wel helemaal naar de top zou willen klimmen maaar dit is echt mega duur.

In Moshi zijn we ook een dagje naar de hotsprings geweest. Dit is een meertje wat opduikt in the middle of nowhere. Echt een paradijsje! Hier hebben we de hele middag gezwommen en geslingerd aan een liaan zoals Tarzan.

Een ander weekend zijn we ook nog naar Moshi geweest waar we een tour naar een waterval en grotten hebben gemaakt. De waterval was erg mooi om te zien, en samen met 3 andere waaghalzen ben ik zelfs nog gaan zwemmen in het ijskoude water van de waterval.

Een paar weken geleden zijn we naar een dorpje geweest waar mensen van de Masai stam leven. Elk ‘dorpje’ is eigenlijk van één familie. Een Masaise man heeft vaak meerdere vrouwen, soms zelfs 10 of meer! Elke vrouw leeft met haar kinderen in een hutje. Deze hutjes staan bij elkaar en vormen zo dus een mini dorpje. Echt heel bijzonder om te zien en te horen hoe de mensen van de Masai stam leven.

Afgelopen weekend zijn we op paardrij safari geweest. Mega spannend omdat ik al zo lang niet meer op een paard had gezeten en de beesten echt groot waren. Gelukkig hoefde je zelf niks te doen want de paarden liepen elkaar achterna. Bij de paardrij safari reed je door een mooie omgeving en liep je op nog geen 3 meter afstand van zebra’s, gazelle’s en gnoe’s. Heel gaaf!

In de omgeving van Lake Manyara hebben we een mountainbiketour gedaan. Als echte Nederlanders lekker fietsen. We fietsten langs verschillende plekken: rijstvelden, kunstgalerij, bananenplantage, bar waar bananenbier en wijn gingen proeven (niet te zuipen), Lake Manyara waar aapjes in de bomen en zelfs flamingo’s en nijlpaarden in de verte zagen. Maar we gingen ook een party crashen. Dit was denk ik het meest ongemakkelijke moment dat ik hier beleefd heb. Met 10 mzungu’s en onze gids liepen we binnen bij een feest van een jongetje. We moesten ‘dansend’ binnenkomen en alle gasten/familie op het feest begonnen ons toe te juichen en te zingen. Vervolgens moesten de gasten die op de voorste rijen stoelen zaten opstaan zodat wij mzungu’s als eregast vooraan konden zitten. Later moesten we één voor één opstaan en door de microfoon vertellen wie je bent en wat je hier in Tanzania doet. De Tanzanianen vinden het helemaal geweldig als er blanke mensen onuitgenodigd op je feest komen, in NL kan ik mij niet voorstellen dat iedereen begint te juichen, zingen en dansen als er mensen onuitgenodigd binnenkomen op je feest.

Over feestjes gesproken, afgelopen weken zijn we ook nog een aantal keer gaan stappen bij Via Via en Le Patio met huisgenootjes of studentcollega’s wat wederom goeie feestjes waren!

Ook wij zijn Sinterklaas niet vergeten en hebben op 5 december met alle huisgenootjes sinterklaas gevierd! Iedereen had voor een bepaald bedrag cadeautjes gehaald en gingen we een dobbelspel doen. Super gezellige avond gehad! Ook mochten we eindelijk de pepernoten opeten die ik 3 maanden geleden vanuit Nederland al had meegenomen in mijn koffer.

Afgelopen week was nog in het nieuws dat heel Tanzania zonder stroom zat. Lief dat ik berichtjes kreeg of ik hier ook last van had, maar weest gerust ik ben dit inmiddels wel gewend. Ongeveer elke dag zitten we wel een aantal uur zonder stroom, licht of water.

Ik wil afsluiten dat ik Tanzania echt een geweldig land vind! De tijd gaat veel te snel voorbij, over iets meer dan 6 weken ga ik alweer terug naar Nederland. Tot en met kerst ben ik nog in Arusha en daarna vertrek ik met een paar huisgenootjes richting Zanzibar waar we oud en nieuw en vakantie gaan vieren!